مرجع مقالات طراحي اپليكيشن تخصصی

اسلوب call به ما اذن می‌دهد تا یه مقدار تازه را به کلمه و واژه کلیدی this طراحی اپلیکیشن تخصیص دهیم. ما خواهیم توانست یک سری آرگومان را بدین سیاق ارسال کنیم. آرگومان اولیه مقدار جدیدی میباشد که قصد داریم آن را به this تخصیص دهیم. تحت عنوان آرگومان آتی ما قادر خواهیم بود پارامترهای تابع را به آن ارسال کنیم. تحت عنوان فیض تابعی با مقدار تازه this و آرگومان های ارسال گردیده فراخوانی گردد. اذن دهید نگاهی به‌این کد داشته باشیم:

در اینجا شما می‌توانید فیض استعمال از مشی call را ملاحظه کنید. مشی sayHi فورا با کانتکس spanish Boy فراخوانی میگردد و به همین انگیزه نیز ما می‌توانیم از روال شی boy به کار گیری کنیم سوای آنکه نیاز داشته باشیم یک مشی برای شی spanish Boy بسازیم.

شناخت با مشی apply
اذن دهید به اسلوب آینده یعنی سیاق apply نگاهی داشته باشیم. این مشی تشابه بسیار متعددی با مشی call دارااست. در واقع این سیاق به ما اذن میدهد تا پس از این که از سیاق گذشته به کارگیری کردیم مقدار واژه و کلمه کلیدی this را تغییر و تحول دهیم و فورا تابع را فراخوانی کنیم. با این وجود یک تفاوت بسیار خرد میان سیاق apply و سیاق call وجود دارااست. هنگامی که شما آرگومان ها را به مشی call ارسال میکنید این تابع این چنین فراخوانی میگردد: call(newThis, arg1, arg2, arg3) البته هنگامی که شما مبادرت به فراخوانی مشی apply می‌کنید جای اینکه هریک از این آرگومان ها را به طور غیروابسته ارسال فرمائید بایستی آنان را به طور یک آرایه تحت عنوان آرگومان بدین سیاق ارسال نمایید. سود این فراخوانی چیزی مشابه به apply(newThis, [arg1, arg2, arg3]) است.